tożsamość

Niemożność zdefiniowania własnej tożsamości, a nawet rozpoznanie jej zbędności, może lec u podłoża świadomie stosowanej strategii, która pozwoli człowiekowi uporać się (choć być może pozornie) z typowym dla epoki ponowoczesnej wewnętrznym poczuciem braku „głównego ogniwa”, „głębinowej struktury” czy „wzoru dominującego”, spajającego różne aspekty rzeczywistości. Taką strategię chciałabym nazwać neozakorzenianiem (piszę bez myślnika, zaznaczając w ten sposób powinowactwo z Baumanowskim terminem neonomadyzm).

"Talayesvo! Nowinki, które wprowadzają biali, mogą ci trochę pomóc, ale pamiętaj, że oni przychodzą i odchodzą, a Hopiowie trwają wiecznie.

Carl Gustav Jung, mając osiemdziesiąt trzy lata, podjął się opowiedzieć swoją historię życia w dziele pt. Wspomnienia, sny, myśli, zastrzegając, iż chce relacjonować wydarzenia wewnętrzne w świetle, w którym bledną wspomnienia związane z faktami świata zewnętrznego. Nie uważał się za człowieka mądrego, czemu dawał świadectwo w opowiadanej historii o wędrowcu, który w swoim życiu własnym kapeluszem czerpał wodę z potoku.

W psychiatrii opisano  inne zjawisko związane z obcością własnego ciała, które nazywa się dysmorfofobią  albo  depersonalizacją  somatyczną. Polega na poczuciu, że ciało się zmienia, że coś się dzieje z twarzą, że nos się wydłuża. W niektórych sytuacjach zdarza się nawet, że człowiek ma poczucie, iż zmienia się jego płeć, zmieniają się  genitalia.