Autor podejmuje refleksję nad obecnością wątków milenarystycznych czy apokaliptycznych w myśli i praktyce psychoanalitycznej. Uwagę koncentruje na dorobku teoretycznym oraz pracy Sigmunda Freuda, Melanie Klein oraz Hanna Segal.
Autor równolegle pokazuje nam dwa – a właściwie trzy – miejsca. Aleksandrię – miasto w którym obecnie mieszka, Warszawę jako miasto swojego dzieciństwa i Warszawę pierwszej dekady tzw. „Wolnej Polski”.
Ekspozycję ogląda się tak, jakby jeszcze do końca jej nie ustawiono lub już częściowo rozmontowano. To efekt rozminięcia się ambitnych koncepcji muzealników z umiejętnościami realizacyjnymi.
