Autorka porównuje teoretyczne założenia związane z procesualno-kontekstualną redefinicją lokalności ze swoimi obserwacjami z badań terenowych wśród instytucji kulturalnych z Tykocina na Podlasiu.
Ekspozycję ogląda się tak, jakby jeszcze do końca jej nie ustawiono lub już częściowo rozmontowano. To efekt rozminięcia się ambitnych koncepcji muzealników z umiejętnościami realizacyjnymi.
Autor równolegle pokazuje nam dwa – a właściwie trzy – miejsca. Aleksandrię – miasto w którym obecnie mieszka, Warszawę jako miasto swojego dzieciństwa i Warszawę pierwszej dekady tzw. „Wolnej Polski”.
