Autor podejmuje refleksję nad obecnością wątków milenarystycznych czy apokaliptycznych w myśli i praktyce psychoanalitycznej. Uwagę koncentruje na dorobku teoretycznym oraz pracy Sigmunda Freuda, Melanie Klein oraz Hanna Segal.
Autor równolegle pokazuje nam dwa – a właściwie trzy – miejsca. Aleksandrię – miasto w którym obecnie mieszka, Warszawę jako miasto swojego dzieciństwa i Warszawę pierwszej dekady tzw. „Wolnej Polski”.
Autor wskazuje na co najmniej dwa zasadnicze mity-fantazmaty leżące u podstaw nowożytnej antropologii. Jego książka stanowi frapujący, drobiazgowy i jednocześnie przystępny „opis transformacji złudzenia”, które do dzisiaj umyka antropologom...
