Etnografia żywych ludzi

"Etnografia jest dla mnie ważna. Mówi wiele o mnie samym, mówi wiele o drugim człowieku. Uświadamia znaki tożsamości, sposoby życia."

Wywiad z Antonim Bartoszem, dyrektorem Muzeum Etnograficznego w Krakowie.

MEK to najstarsze w  Polsce muzeum etnograficzne. W 1904 roku powstał oddział etnograficzny przy Muzeum Narodowym. Z inicjatywy Seweryna Udzieli, nauczyciela i  kolekcjonera, oraz popierających go profesorów UJ, m.in. Juliana Talko-Hryncewicza i  Franciszka Bujaka, w  1910 roku powołano do życia Towarzystwo Etnograficzne, którego celem było utworzenie Muzeum Etnograficznego. Staraniem czternastu członków założycieli, z  wykorzystaniem m.in. eksponatów otrzymanych od mieszkańców Krakowa, w  lutym 1911 roku otworzono pierwszą wystawę w  budynku przy ulicy Studenckiej. Dwa lata później muzeum przeniesiono na Wzgórze Wawelskie. Pracownicy MEK-u  koncentrowali się głównie na poszerzaniu zbiorów dotyczących terenów Polski i  krajów ościennych. Jednak już w  1913 roku muzeum mogło się poszczycić blisko 800 obiektami sprezentowanymi przez podróżników Stefana Szolca-Rogozińskiego (kolekcja afrykańska) i  Benedykta Dybowskiego (zbiory z  Syberii). Okres międzywojenny to czas intensywnej działalności oświatowej i  szeregu inicjatyw adresowanych do ludności wiejskiej. W 1937 roku zmarł Seweryn Udziela, jego następcą na stanowisku dyrektora muzeum został Tadeusz Seweryn. Podczas drugiej wojny światowej zniszczeniu uległo około 12% kolekcji muzealnej. W  1948 roku muzeum przydzielono budynek ratusza na placu Wolnica, a  w  1986 roku także tzw. Dom Esterek przy ulicy Krakowskiej. Obecnie Muzeum Etnograficzne dysponuje przeszło 80 tysiącami eksponatów.