A. Stasiuk, Wschód

Tytułowy Wschód staje się przestrzenią, w której przeszłość krzyżuje się z przyszłością, a to, co inne, z tym, co oswojone. Stasiuk w swej książce opisuje zarówno Wschód nam najbliższy, postpeerelowski, gdzie „można było wyjść na cały dzień i nie spotkać nikogo, tylko groby i pozostałości”, a w powietrzu wisiała pamięć o „niemieckich trupach w lesie”, ale i można napotkać tłoczne lotniska na trasie kolei transsyberyjskiej.