W ramach narracji krytycznych postać Zygmunta Baumana funkcjonuje jako archetypowy „inny”, skupując w sobie kilka wymiarów obcości. Rodzajem obcości o fundamentalnym znaczeniu jest obcość „historyczna” (innymi słowy zbiór wyobrażeń o „komunizmie” i „PRL”).
Erotyczna symbolika leszczyny, obecna w polskim folklorze, została skonfrontowana z wybranymi materiałami etnograficznymi, pochodzącymi z innych obszarów Słowiańszczyzny.
Autor równolegle pokazuje nam dwa – a właściwie trzy – miejsca. Aleksandrię – miasto w którym obecnie mieszka, Warszawę jako miasto swojego dzieciństwa i Warszawę pierwszej dekady tzw. „Wolnej Polski”.
