Główne cele artykułu to po pierwsze rekonstrukcja świata przedstawionego przez Quentina Tarantino w filmie Django (2012) oraz po drugie interpretacja wizji reżysera w odniesieniu do kontekstu.
Ekspozycję ogląda się tak, jakby jeszcze do końca jej nie ustawiono lub już częściowo rozmontowano. To efekt rozminięcia się ambitnych koncepcji muzealników z umiejętnościami realizacyjnymi.
