Monotonia różnorodności, czyli świat według Jeana Baudrillarda

fot. Katarzyna Zawada

Tutaj można wprowadzić porządkującą dystynkcję między pojęciami. Kategoria „rzeczywistości” to sposób mówienia o świecie oparty na zasadzie  wiernej  reprezentacji.  Kategoria  „hiperrzeczywistości” to mówienie o świecie oparte na  zasadzie  symulacji.  Z  kolei  rzeczywistość to  doświadczenie  naturalności  zakorzenienia w  świecie. Hiperrzeczywistość  jest nowym doświadczeniem  rzeczywistości  opartym  właśnie na zasadzie symulacji.

Realność  tym  samym  w  halucynogenny sposób  powraca,  przypominając  samą  siebie w  hiperrzeczywistości.  Jednak  reprezentacja może być wielokierunkowa To  już nie  rzeczywistość jest jedynie kopiowana, odwzorowywana. Kopia  równie dobrze może być przedmiotem odniesienia dla rzeczywistości. „Dziś idzie już  o  coś  innego,  o  przemianę  rzeczywistości   w satelitę, umieszczenie na orbicie rzeczywistości  nierozstrzygalnej  i  pozbawionej  jakiejkolwiek wspólnej miary z objaśniającymi ją dotąd fantazmatami”. Rzeczywistość przekracza granice reprodukcji, stając się równocześnie tym, co zreprodukowane; staje się tym, co hiperrzeczywiste. Tym samym materialność rzeczywistości zostaje  wyniesiona  na  wyższy  poziom,  wraz  z  jej  artefaktami  tworzy  nową  rzeczywistość, która pod nazwą hiperrzeczywistości może być traktowana  jako  fundament poznania. Nie  jest ona tylko konstruktem teoretycznym, ale nową jakością,  nowym  zbiorem  obiektów,  na  które składają  się  zarówno  elementy  z  dotychczasowej  rzeczywistości  oraz  elementy  w  poprzednim  porządku  uznawane  za  kopie,  podróbki, fałszerstwa. Generalnie mówiąc,  to,  co  chciało „udawać” rzeczywistość, stało się nią samą.

Abstract

Monotony of Diversity, or: the World According to Baudrillard

The author’s main goal was to present Jean Baudrillard’s view on one of the most important theories in the postmodern output. The “simulacrum” category has been extracted from Baudrillard’s writings and introduced as a model of postmodern episteme. Additionally, this model was confronted with the “traditionally” implied theory of cognition, fundamental value of which was “reality”. Baudrillard considered it to be nothing more but a hallucination, desired mirage that guarantees existencial peace, certainty and accessibility of truth. According to him the postmodern experience does not bring any of these designations. It replaces them with transference of oppositions which become ambiguous. A constant multiplication of ambiguity results in indifference to it’s presence – it is the monotony of variety.